English version HERE
Στις 3 Οκτωβρίου, η Ιταλία παρέλυσε από μια γενική απεργία ενάντια στη γενοκτονία στη Γάζα και προς υποστήριξη του GlobalSumudFlotilla. Η συμμετοχή άγγιξε το 60% των εργαζομένων, παρότι οι αρχές είχαν κηρύξει την απεργία παράνομη το προηγούμενο βράδυ. Δύο εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, σε διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν σε περισσότερες από εκατό πόλεις. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έκλεισαν, τα μέσα μεταφοράς σταμάτησαν να κυκλοφορούν και οι δημόσιες υπηρεσίες διέκοψαν τη λειτουργία τους. Σε πολλά εργοστάσια μεταλλουργίας η συμμετοχή κυμάνθηκε μεταξύ 80% και 100%, ενώ την προηγούμενη ημέρα εκατοντάδες νοσηλεύτριες και γιατροί συμμετείχαν σε καθιστικές διαμαρτυρίες μπροστά από νοσοκομεία από τον Βορρά έως τον Νότο, ενώ παράλληλα σχολεία και πανεπιστήμια τελούσαν υπό κατάληψη σε ολόκληρη τη χώρα. Αντιμέτωποι με το «Διάταγμα Ασφαλείας» της κυβέρνησης Μελόνι, που καθιστούσε ποινικό αδίκημα τους αποκλεισμούς κυκλοφορίας και την κατάληψη υποδομών της εφοδιαστικής αλυσίδας, οι άνθρωποι αποφάσισαν να μπλοκάρουν όχι μόνο αυτοκινητοδρόμους και σιδηροδρομικούς σταθμούς, αλλά ολόκληρη τη χώρα.
Η μέρα αυτή ακολούθησε τη μαζική συμμετοχή στη γενική απεργία της 22ης Σεπτεμβρίου και την αυξανόμενη πίεση από συνελεύσεις εργαζομένων σε εργοστάσια, αποθήκες, σχολεία και νοσοκομεία που απαιτούσαν τη δράση των συνδικάτων. Το ότι κάτι πραγματικά μεγάλο πρόκειται να συμβεί έγινε φανερό όταν χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι της Γένοβας για να προσφέρουν τρόφιμα στο Flotilla, ενώ πενήντα χιλιάδες διαδήλωσαν από την πόλη προς το λιμάνι για να συνοδεύσουν την αναχώρηση στις 30 Αυγούστου. Όταν οι λιμενεργάτες της Γένοβας δήλωσαν: «Αν σταματήσει το Flotilla, θα μπλοκάρουμε τα πάντα», έδωσαν φωνή σε μια ευρέως διαδεδομένη αίσθηση κατεπείγοντος: ότι πρέπει να γίνει κάτι για να σταματήσει άμεσα η γενοκτονία· ότι η αφόρητη αίσθηση πως δεν υπάρχει εναλλακτική απέναντι στον επανεξοπλισμό, τις θυσίες, τις βόμβες και την πείνα δεν είναι τελεσίδικη· ότι μπορεί κανείς να αντισταθεί στον αυταρχισμό των σημερινών ηγετών.
Από εκείνη τη στιγμή, ένα κίνημα αντίστασης ενάντια στον πόλεμο έγινε ορατό και επέλεξε την απεργία ως κύριο μέσο έκφρασης. Οι δύο ημέρες γενικής απεργίας αποτέλεσαν στιγμές συγχρονισμού, αλλά η διαδικασία ενεργοποίησης συνεχίζεται καθημερινά, υπερβαίνοντας τα όρια του συνδικαλιστικού ανήκειν. Σε αυτό το κίνημα, οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι καλούν σε αλληλεγγύη προς την Παλαιστίνη και αρνούνται να συμβάλουν στη γενοκτονία. Αλλά φαίνεται να υπάρχουν πολλά περισσότερα δεδομένα που αμφισβητούνται: η όλη λογική ότι η προετοιμασία του πολέμου απαιτεί υποταγή και θυσίες· η αντίληψη ότι τα χρήματα πρέπει να δαπανώνται για όπλα· η συνήθεια να θυσιάζονται ζωές και να λιμοκτονούν άνθρωποι, ώστε το κεφάλαιο, στη «Ριβιέρα της Γάζας» όπως και αλλού, να μπορεί να ευημερεί· η ίδια, η κυβέρνηση Μελόνι που θέλει να κατευνάσει την κοινωνία με τις ρατσιστικές και πατριαρχικές κραυγές της· η ιδέα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» για τους Ευρωπαίους ηγέτες που συζητούν για τείχη από ντρόουνς και προετοιμάζονται για κλιμάκωση του πολέμου.
Μέχρι πρόσφατα, η ιδέα μιας απεργίας ενάντια στον πόλεμο έμοιαζε απλώς με ένα θεωρητικό πρόταγμα, δύσκολο να υλοποιηθεί. Τώρα, όχι μόνο βλέπουμε ότι είναι εφικτό, αλλά και ότι η Ιταλία δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση. Σε δεκάδες πόλεις, από την Ιρλανδία έως την Ελλάδα, από το Μεξικό έως την Κωνσταντινούπολη και τη Μπανγκόκ, οργανώθηκαν πορείες και αποκλεισμοί για τη Γάζα. Μια μαζική διαδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο στις 26 Σεπτεμβρίου, αμφισβητώντας την καταστολή που τα τελευταία δύο χρόνια προσπαθεί να χαρακτηρίσει ως «αντισημιτικές» τις διαμαρτυρίες ενάντια στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, ενώ παράλληλα προωθεί τη συστηματική δίωξη Αράβων μεταναστών. Εκτός από τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και την υπόσχεση να «ξαναγίνει σπουδαίος» ο γερμανικός στρατός, ο Μερτς προσχώρησε στο χορό των Ευρωπαίων ηγετών που διακηρύσσουν ότι το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας «δεν μπορεί πλέον να χρηματοδοτηθεί» και ότι απαιτούνται περικοπές.
Στις 2 Οκτωβρίου, στη Γαλλία πραγματοποιήθηκε η τρίτη γενική απεργία από τις αρχές Σεπτεμβρίου, ενάντια στα μέτρα λιτότητας που συνδέονται με την έγκριση του νέου προϋπολογισμού, οδηγώντας τους διαδηλωτές να φωνάξουν «Μπλοκάρουμε τα πάντα». Η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι τα μέτρα είναι αναγκαία λόγω του διογκούμενου δημόσιου χρέους, το οποίο αυξάνεται εξαιτίας των μαζικών φοροελαφρύνσεων προς τους επιχειρηματίες, μια από τις σταθερές του μακρονισμού. Οι επιθέσεις ενάντια στους εργαζομένους δεν αφορούν μόνο τις συνθήκες εργασίας, όπως η μείωση των αδειών κατά δύο ημέρες ετησίως χωρίς αποζημίωση, αλλά σχετίζονται και με τους μισθούς και την κοινωνική αναπαραγωγή. Η πρόταση της κυβέρνησης να διπλασιάσει τις υποχρεωτικές δαπάνες για φάρμακα και να καταργήσει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας στην περίθαλψη προκάλεσε την οργή των εργαζομένων στα νοσοκομεία, που συμμετείχαν μαζικά στις απεργίες μαζί με εργαζομένους στις μεταφορές, στον δημόσιο τομέα και στη βιομηχανία.
Στην Ελλάδα, πραγματοποιήθηκε γενική απεργία την 1η Οκτωβρίου, ενάντια στον νόμο που επεκτείνει τη νόμιμη εργάσιμη ημέρα σε 13 ώρες και αυξάνει την ηλικία συνταξιοδότησης στα 74 έτη. Με έναν από τους χαμηλότερους μισθούς στην ΕΕ, οι περισσότεροι εργαζόμενοι χρειάζονται δύο ή τρεις δουλειές για να επιβιώσουν. Η κυβέρνηση είχε το θράσος να δηλώσει ότι με το «νομοσχέδιο των 13 ωρών» οι άνθρωποι θα μπορούσαν να εργάζονται σε περισσότερους χώρους εργασίας ταυτόχρονα. Αντί, όμως, να την ευχαριστήσουν, οι άνθρωποι απάντησαν με μαζική απεργία και μπλόκαραν τη χώρα. Στο Μαρόκο, διαδηλώσεις σαρώνουν τη χώρα μετά τον θάνατο οκτώ γυναικών κατά τον τοκετό, σε ένα σύστημα υγείας που αντιμετωπίζει ολοένα μεγαλύτερες ελλείψεις σε προσωπικό και χρηματοδότηση.
Νωρίτερα φέτος, οι εργαζόμενοι στο γερμανικό εργοστάσιο καμινάδων Jeremias στο Γκνιέζνο της Πολωνίας πραγματοποίησαν απεργία διάρκειας 42 ημερών, διεκδικώντας, μεταξύ άλλων, υψηλότερους μισθούς για όλους τους εργαζόμενους. Ήταν η μακροβιότερη απεργία στην Τρίτη Πολωνική Δημοκρατία μετά την αλλαγή του καθεστώτος το 1989 και κέρδισε μαζική υποστήριξη από τον λαό και τις οργανώσεις βάσης σε ολόκληρη τη χώρα. Ένα σημαντικό εμπόδιο για την απεργία ήταν το γεγονός ότι στη Jeremias, όπως συμβαίνει πλέον σε πολλές άλλες εταιρείες, η διοίκηση εφαρμόζει μια στρατηγική καταστολής των συνδικάτων, βασισμένη στην απασχόληση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου ποσοστού προσωρινά απασχολούμενων εργαζομένων. Αυτοί οι εργαζόμενοι εκβιάζονται σε πλήρη υπακοή μέσω της διαρκούς απειλής μη ανανέωσης των συμβάσεών τους, γεγονός που φαίνεται να τους αποτρέπει από το να ενταχθούν σε συνδικάτα ή να συμμετάσχουν σε απεργίες. Δεδομένου, μάλιστα, ότι η πλειονότητα των προσωρινών εργαζομένων της Jeremias είναι Ουκρανοί, η διοίκηση εκμεταλλεύεται όχι μόνο την επισφαλή θέση τους ως προσωρινά απασχολούμενων και μεταναστών εργαζομένων, αλλά και το γεγονός ότι πρόκειται για πρόσφυγες πολέμου, δηλαδή άνθρωποι που συχνά βρίσκονται αντιμέτωποι με το δίλημμα να αποδεχθούν οποιεσδήποτε κακές συνθήκες εργασίας ή να επιστρέψουν σε μια χώρα που μαστίζεται από τον πόλεμο, με κίνδυνο να σταλούν στο μέτωπο. Ο φόβος του πολέμου είναι εργαλείο που οι εργοδότες χρησιμοποιούν πρόθυμα προς όφελός τους.
Η απεργία συνεχίζεται σε όλη την Ευρώπη για να σπάσει αυτόν τον φόβο: ενάντια στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, ενάντια στις περικοπές των δημόσιων δαπανών ενώ χρηματοδοτείται ο επανεξοπλισμός, ενάντια στην ιδέα ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες επειδή ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος, ενάντια στο δόγμα της υπακοής, ενώ οι άνθρωποι λιμοκτονούν και οι μετανάστες υφίστανται εκμετάλλευση και δολοφονούνται. Η απεργία συνεχίζεται, αναγκάζοντας τα συνδικάτα και τις οργανωμένες δομές να αφουγκραστούν την ευρεία κοινωνική αγανάκτηση που απαιτεί ένα διαφορετικό μέλλον. Η απεργία εξελίσσεται, λαμβάνοντας διαφορετικές μορφές και χρονικότητες ανά χώρα. Μέσα από αυτό το απεργιακό κύμα, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να συσπειρώσουμε γραμμές επικοινωνίας πέρα από τα εθνικά σύνορα και τις συνδικαλιστικές δομές. Η απεργία βρίσκεται σε κίνηση. Ήρθε η ώρα να εντείνουμε το ευρωπαϊκό κοινωνικό απεργιακό κίνημα, να κάνουμε την απεργία να μεγαλώσει, να διαρκέσει, και να βάλουμε τέλος στον πόλεμο, στο παρόν και στο μέλλον.
People take part in protest against Israel’s navy attack on the Global Sumud Flotilla outside the Ministry Of Foreign Affairs in Athens, Greece on October 1, 2025
